از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند، که آتشی که نمیرد همیشه در دل‌ ماست

بچه که بودیم، وقتی‌ مردهای خونواده به مناسبتی جمع میشدن و بساط عرق خوری همراه با انواع و اقسام مزه براشون فراهم میشد، همیشه دور و ورشون پلاس بودیم که به ماست و خیار، یا جگر کبابی یا خوراک لوبیا شون دست درازی کنیم. مزه همیشه به مقدار کم تهیه میشد چون خب قرار بود مزه باشه. بعد ما مرتب‌ به این مزه‌ها ناخنک میزدیم، بزرگترها هم دلشون نمیومد چیزی بهمون بگن ولی معلوم بود خون خونشون رو میخورد چیزی توی ظرف باقی بمونه برای همراهی با آخرین جرعه…. خلاصه اینکه از همون ۷-۸ سالگی مزۀ محبوب من خوراک لوبیا بود!  البته همیشه از نوع خونگیش.

مواد لازم: لوبیا چیتی، ۱ پیمانه. پیاز قرمز (یا سفید)، ۱ عدد بزرگ. رب گوجه فرنگی‌، ۲ ق. غذاخوری. آبلیمو، ۲ ق. غذا خوری. خردل، ۱ ق. چای خوری. نمک و فلفل ، روغنو آب به میزان لازم

طرز تهیه: لوبیا رو از شب قبل بخیسانید، آب روش رو بریزید و در آب جدید با کمی‌ نمک بپزید . اگر اینکار مقدور نبود، یک بار که آب بجوش آمد خالی‌ کنید و با آب جدید و کمی‌ نمک بپزید. هر دو روش بالا باعث میشه تا حد زیادی باد حبوبات گرفته بشه. پیاز رو بصورت نگینی خورد کرده و با روغن سرخ کنید. وقتی‌ لوبیا پخت (مواظب باشید له نشه)، پیاز داغ، رب گوجه فرنگی‌، خردل و نمک و فلفل اضافه کنید. و بعد از ۲ دقیقه از روی اجاق بردارید. آماده ست. هم سرد و هم گرمش خوش مزه ست

واقعأ ساده است. فقط به این دو نکته توجه کنید. اولیش که مربوط به «باد گیری» لوبیا بود. و دوم اینکه پیاز داغ بعد از پخته شدن در آب بیرنگ و نرم و کم مزه میشه. هر خوراکی که در اون گوشت نداره، بهتره پیاز داغش آخر سر اضافه بشه که شکل و مزه اش حفظ بشه