از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند، که آتشی که نمیرد همیشه در دل‌ ماست

ازمردمی ترین، پرشور و حال‌ترین و رنگارنگترین وقایع تابستان مونترال جشنواره تم تم است، که بندرت در سایتهای توریستی به آن اشاره میشود. از بیست سال پیش تا به امروز، هر سال در تمام طول تابستان (یعنی‌ وقتی‌ که هوا به اندازه کافی‌ گرم باشد که معمولن ازاواخر می‌ تا سپتامبر است) در تمام طول فصل، هر یکشنبه – از حدود ساعت ۱ بعد ازظهر تا غروب آفتاب، مردم در پارک وسیع و سر سبز مونت رویال زیر مجسمه Sir George-Etienne Cartier   جمع میشوند تا ساعات خوشی‌ را سپری کنند: نوازنده‌ها (عمدتاً طبال ها)، رقصنده ها، تماشاچی‌های مشتاق، و فروشنده‌های دوره گرد حال و مودی میافرینند که در هیچ شهر دیگری نظیرش را ندیده ام. نکته جالب این که گردهمآیی‌ گروه‌های مختلف نوازنده‌ها در یک نقطه خاص و ریتمی که آنها ابتدا بصورت نامنظم و بتدریج بصورت هماهنگ میگیرند کاملا فی البداهه و از سرِ  تفاهمی است که گویی از ارتباط بین ساز‌هایشان با یکدیگر دست میدهد.

ازشرکت در جشنواره تم تم هیچوقت سیر نشده‌ام چرا که تک تک اجزا آن برایم نماد روحیه آزادی و سبکبالیست: از ولو شدن بی‌ قید و بند مردم بروی چمنها، تا بازیگوشی سر خوش بچه ها و سگهای ریز و درشت ، تا بوسه های آزاد از نگاه، تا بوی تند و گذرای «علف» و زیر سبیلی رد کردن آن توسط ماشین پلیس‌هایی که در همان حواشی میچرخند، تا مجنون شدن تدریجی بعضی ‌ تماشاچیان که با ریتم طبل ابتدا میجنبند و بتدریج میرقصند و بعضا سماع گونه بی اختیار به میانه گود رفته و میچرخند و میچرخند و از خود بیخود میشوند… زن و مرد، پیر و جوان، دارا و ندار، سفید و سیاه و زرد و سرخ.